Zaburzenia nastroju w miastenii.

Czasami jestem okropna. Wprost nie do wytrzymania, nerwowa, upierdliwa, złośliwa, każdemu coś wytknę, na każdego coś znajdę.Wiem o tym, zdaję sobie z tego sprawę ale jest to niezależne od mojej woli. W takich dniach najlepiej zejść mi z drogi.Z reguły sama to robię, usuwam się, zamykam w sobie, staram się wyciszyć te złe emocje ale nie zawsze mi się to udaje i wtedy wszyscy wokół to odczuwają. Jest mi potem przykro i wstyd za takie zachowanie, przecież nie jestem ani drobiazgowa, ani perfekcyjna pani domu, ani nerwowa z natury. Mogę śmiało powiedzieć, że spokój i równowaga psychiczna to moje drugie imię.Dlatego jeszcze bardziej te moje huśtawki nastrojów odczuwają domownicy i ja sama (po prostu wszyscy uważają, że to nie ja).Niestety, zmieniam się - choroba a chyba przede wszystkim brane leki tak działają negatywnie na moją psychikę , nadwrażliwość, samopoczucie, zaburzenia myśli czy nastroju, słabszą pamięć, bezsenność.Wszędzie piszą o charakterystycznej dla miastenii męczliwości mięśni, ich zmiennym nasileniu w ciągu dnia ale mało na temat zmian zachodzących w psychice.Ja coraz bardziej przekonuję się, że zmienne jest też napięcie psychiczne, zaburzenia ze strony układu nerwowego i to niekoniecznie związane ze stanem niemocy, zmęczenia( bo gdy się człowiek źle czuje to wiadomo, że jest drażliwy). A te huśtawki emocjonalne pojawiają się tak znikąd -wstaję zadowolona, robię np.śniadanie, niby normalnie rozmawiam, aby za chwilę wszystkim grać na nerwach i już wiem, że to ten paskudny dzień gdy jestem wiedźmą. Jak wspomniałam, jest to niezależne od mojej woli, męczy mnie to i źle się z tym czuję.
Nie jestem lekarzem, jestem zwykłym chorym człowiekiem, którego nie zadowala udzielona na odczepnego (wg.mnie)odpowiedź specjalisty: "to normalne, jest pani chora i musi pani nauczyć się z tym żyć".Możliwe, że na swojej drodze nie natknęłam się jeszcze na lekarza szukającego również odpowiedzi na temat"czym jest miastenia?" Szukam więc odpowiedzi sama.
Jestem ciekawa jak inni chorzy-czy podobnie reagują, czy mają takie problemy emocjonalne? A może powinnam iść do psychiatry? Chociaż mój neurolog twierdzi, że jest mi to niepotrzebne, że to normalne w chorobach neurologicznych. Czy tylko ja mam taki problem, a może sama go sobie wymyśliłam? Czy jest to tylko reakcja na leki czy tak zmienia nas miastenia? Dużo pytań, mało odpowiedzi a problem narasta.
Ciekawa jestem waszych opinii na ten temat, waszych zmagań z chorobą, codziennej z nią walki.

"Kto się złości na swoją chorobę,ten ją niezawodnie pokona" (Iwan Turgieniew).

Podoba mi się ten cytat i tego się trzymam.