Cieszę się życiem.

Od niedzieli czuję się świetnie i tak bardzo się z tego cieszę, że chcę się z wami tym podzielić. Jaka to cudowna odmiana od stanu jaki miałam nie tak dawno.Ostatnie miesiące zbyt dały mi się we znaki, nie były dla mnie dobre a i wdrożenie nowego leczenia zrobiło też swoje. Powoli zaczynam zapominać jak to jest zawsze czuć się dobrze, być zdrowym, cieszyć się życiem i każdym dobrym dniem. Zresztą, czy przedtem jako zabiegana matka i kobieta pracująca, studiująca zwracałam na to uwagę? Potrafiłam w pełni docenić jak piękne jest życie, potrafiłam celebrować każdą dobrą chwilę? Nie miałam na to czasu. Choroba spowodowała pewne przewartościowania, wyczuliła na najmniejsze dobre okruchy dnia codziennego - zbieram je, zapisuję, by móc jak najdłużej się nimi cieszyć. A każdy dzień, w którym się czuję dobrze jest dla mnie świętem. Bo wtedy wiem, że żyję, mogę "góry przenosić" i mam nadzieję, że każdy następny również będzie dobry. Może to złudna nadzieja, oszukuję samą siebie ale czasem warto zapomnieć choć na chwilę, na dzień o chorobie i móc cieszyć się życiem, przyrodą, nadrobić zaległości w domu, popracować w ogrodzie i na wieczór dalej czuć się dobrze!! Właśnie dzisiaj był taki dobry dzień - w nocy piękne, rozgwieżdżone niebo(wiem, bo nie mogę spać), od rana piękna, słoneczna pogoda, świergoczą ptaszki za oknem, każdego dnia nowe cudowne zmiany w ogrodzie - a to zakwitają kwiaty, a to nowe pąki na drzewach. Dzisiaj przesadzałam kwiaty i siałam nowe jednoroczne, mąż sadził nowe owocowe drzewka i krzewy ozdobne, znalazł się też czas by na świeżym powietrzu wypić kawę i zjeść świeżo upieczone ciasto.Oczywiście wszystko robiłam powoli, często odpoczywałam - nie chcę jutro odpokutowywać mojej dzisiejszej roboty leżąc zdechła w łóżku - to wolałam się oszczędzać (czasami się zapominam). Zresztą nigdzie mi się nie spieszy. To był dobry dzień...
Wyszperałam ostatnio dawny wiersz (kiedyś zbierałam te ulubione i zapisywałam), przypomniałam go sobie i od nowa mi się spodobał. Chciałabym się z Wami nim podzielić, mam nadzieję, że i wam przypadnie do gustu (wiem, nie wszyscy lubią poezję ale ten ma coś w sobie...).
            Czymże jest życie,
jeśli pełni trosk nie mamy czasu na to,
    aby przystanąć i zapatrzyć się;
         aby stanąć pod drzewem
i gapić się tak długo, jak owce czy krowy;

         by mijając lasy podejrzeć,
gdzie wiewiórki ukrywają swe orzeszki;
    by dostrzec w jasnym świetle dnia
        strumyki tak pełne migotania,
       jak nocne niebo pełne gwiazd.

      Nie mamy nawet chwili na to,
     by spojrzeć w kierunku Piękna
i obserwować Jego roztańczone stopy;

by poczekać aż uśmiech, który pojawił się
       w Jego oczach  dopełnił się
     zagościwszy też na Jego ustach.

     Ubogie to życie, jeśli pełni trosk
          nie mamy czasu na to,
     aby przystanąć i zapatrzyć się.

W.H.Dawies (1871-1940)