Miastenia - standardy orzecznictwa lekarskiego ZUS

Myślę, że każdego chorego - nie tylko na miastenię i nie tylko przewlekle chorego interesuje czym kieruje się Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przydzielaniu różnego rodzaju należnych nam świadczeń. - czy to chodzi o zwolnienie lekarskie, świadczenie rehabilitacyjne, rentę z tytułu niezdolności do pracy, prewencję rentową itp. Zawsze było to dla mnie tajemnicze, jakimi standardami kieruje się ZUS, jakie są wyznaczniki przyznawania tych świadczeń. Otóż znalazłam w internecie Standardy Orzecznictwa Lekarskiego ZUS. I już wszystko wiem. Oczywiście mnie z uwagi na moją chorobę interesuje wszystko co się tyczy miastenii. Czytając wyznaczniki ZUS nie ze wszystkim się z nimi zgadzam. Wiem co to miastenia, z czym się borykam, jak się ją trudno leczy ( tylko my o tym wiemy), jak sobie chorzy nie radzą z chorobą, są często niezdolni do pracy (w większości przypadków na rencie), każda miastenia jest inna o różnym stopniu zaawansowania, przebiegu i rozwoju. O rehabilitacji nie mówiąc, praktycznie jej nie ma! Co ZUS o nas wie? Podaję poniżej.
Wszystkich zainteresowanych , ciekawych tematem odsyłam do podanego niżej linku. Może znajdziecie tam Wasze choroby.

Miastenia - standardy orzecznictwa lekarskiego ZUS
Miastenia (G70)
Jest nabytym schorzeniem autoimmunologicznym przebiegającym ze zmniejszoną wrażliwością błony postsynaptycznej na acetylocholinę i z uszkodzeniem postsynaptycznych receptorów acetylocholiny oraz obecnością różnego rodzaju przeciwciał.
Częstość występowania jest oceniana na 50–125 przypadków na milion mieszkańców. Szczyt zachorowań obserwuje się miedzy 20 a 30 rokiem życia u kobiet i drugi szczyt między 45 a 60 rokiem życia – wtedy częściej chorują mężczyźni. Typowy jest taki przebieg choroby, w którym występują zaostrzenia i remisje.
Głównym objawem jest nadmierna męczliwość mięśni poprzecznie prążkowanych. Miastenia często rozpoczyna się od objawów ocznych. Narastanie objawów zmęczenia następuje w miarę upływu dnia lub pod wpływem powtarzania czynności. W badaniu neurologicznym nie stwierdza się wtedy zwykle żadnych zmian. Dopiero nasilenie się choroby pozwala na stwierdzenie typowej męczliwości mięśni w teście apokamnozy (wielokrotne powtarzanie ruchu powoduje szybkie narastanie osłabienia mięśni, które
go wykonują). Rozpoznanie potwierdza się wykonując badanie elektromiograficzne (EMG lub SFEMG) i testami farmakologicznymi. U chorych leczonych, którzy otrzymują inhibitory acetylocholinesterazy można zaobserwować także sytuację przeciwną, to jest zmęczenie i objawy osłabienia zajętych mięśni po nocnym odpoczynku, z poprawą po przyjęciu leków. Jest to spowodowane zbyt długą przerwą nocną w podawaniu leków.
W miastenii stosuje się również rehabilitację ruchową. Program ćwiczeń usprawniających powinien być dostosowany indywidualnie, z uwzględnieniem zaostrzeń choroby i możliwości osoby chorej. Wykonuje się ćwiczenia poprawiające postawę ciała, wydolność mięśni oddechowych, czy skuteczność odkrztuszania. Konieczne mogą być techniki ułatwiające połykanie pokarmu.
Kliniczny podział miastenii:
Zmodyfikowany podział Ossermana przedstawia się następująco:
Grupa I – miastenia oczna
Grupa IIA – łagodna miastenia uogólniona
Grupa IIB – umiarkowana do ciężkiej miastenia uogólniona
Grupa III – miastenia ostra (gwałtowna) lub ciężka uogólniona z niewydolnością oddechową
Grupa IV – miastenia, późna, ciężka, ze znaczącą symptomatologią opuszkową.W postępowaniu leczniczym stosuje się leczenie farmakologiczne – inhibitory cholinesterazy płytkowej, leki immunosupresyjne (glikosterydy, cyklofosfamid, azatiopryna immunoglobuliny oraz często leczenie operacyjne (tymektomia).
OCENA NIEZDOLNOŚCI DO PRACY
Przy obecnym sposobie leczenia rokowanie jest dość dobre, śmiertelność mała, a chorzy w większości przypadków prowadzą normalne życie rodzinne i mogą kontynuować pracę zarobkową. Przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna oraz praca w narażeniu na infekcje i stresy.

www.zus.pl/.../Standardy%20orzecznictwa%20lekarskiego%20ZUS_II_.